Xoşbəxtlik

İlk hekayəsini yazdığı gündən əminliklə düşünürdü ki, böyük yazıçıdı. Təəssüf edirdi ki, onu sağlığında

qiymətləndirən yoxdu. Sağlığında qiymətləndirilməyən dahiləri xatırlayanda qürrələnirdi. Hərçənd, simasından çox da qürrəli günlər yaşayan adama oxşamırdı. Gözləri başının içərilərinə çəkilmişdi. Bığ saxladığı gündən bəri elədiyi adətə uyğun saralmış bığnın uclarına toxundu. Sonra bu toxunuşdan doğan – qəribəliyi hiss olunmayacaq qədər zəif təbəssümlə əlinin qaşınan yerini dünən qırxdığı üzünün daha cod tüklənən hissəsinə – çənəsinə sürtdü. Sonuncu romanını xatırladı – “Peyğəmbər”i. “Heç olmasa bu roman qiymətini alaydı” – deyə düşündü. Ardınca buna görə yenə cəmiyyətin bütün təbəqələrini acı-acı qınadı. Sonra simasına təlqin elədiyi böyüklük ədasıyla pencəyini daha bir dəfə çiyinlərini oturtdu. Həyata məğlub olub başındakı “mağaralara” çəkilən gözlərini ömrünün 76-cı baharından yığışdırıb yavaşca otağa girdi.
       İki gün sonra qocanın üzündə bir ömür gəzdirdiyi murdar ümiddən əsər-əlamət qalmamışdı. Əvəzində ağarmış simasına bir çimdik təəssüf və birömür rahatlıq hopmuşdu. Yaxşı ki, hazırda yasin zümzümə edən mollanın durduğu yerdə ötən axşam şeir deyən kürən oğlan uzun mübahisədən sonra qocanı yazıçı olmadığına inandıra bilmişdi.