Şərif Ağayarın ədəbi mühitə mətnlərilə yanaşı həm də şifahi bir xidməti var, bu da onun ətrafındakı insanlarla söhbət zamanı onlara intellektual, ədəbi təsiridir. Mən Şərifin stol yoldaşları arasında bayağı adam görmədim. Olsa belə tezliklə onu da özlərinə oxşadır. Yəni onların nümunə gətirdikəri bütün yazıçılar ciddi ədəbiyyat yaradanlar, söz açdıqları rejissorlar sənət adamlarıdır.
Amma, təəssüf ki, Şərifin ətrafında yaratdığı efir mədəniyyəti yarıironik və kaldır. Özü efirdə olduğu zaman bu yarıqaba efir tərzini idarə etməyi bacarsa da, ətrafındakı gənc yazarlara sıçramış bu tərz çox da uğurlu alınmır. Sanki, şərifgil efirdə qarşı olduqları kurallarla Don Kixotsayağı mübarizə aparır. Məsələn, onlar qonaq olduqları verilişlərdəki tanınmışlara - halbuki, həmin tanınmışların ümumi yaradıcılığı bu yazarların nəinki bir misrası, heç bir sətiri qədər deyil – həmin bayağı tanınmışlara atdıqları ironik, tikanlı mesajlar sonrası özləri də həyəcanlanır, məzəli duruma düşürlər.
Əvvəllər bu çılpaq mübarizənin effektinə ümid var idi Son vaxtlar görünür ki, bayağı duyğulara tutunan tamaşaçı kütləsinə qarşı hesablanmış bu ironik mübarizə ciddi insanlarda da qıcıq yaradır, yeni yaranmış gənc yazarlar efir mədəniyyətindən kasad, tərbiyyəsiz bir qrup küçə uşağı təəssüratı formalaşdırır. Əgər sizi oxumayan bir toplumun haqqınızdakı təəssüratı vecinizə deyilsə, televiziyada nə işiniz var? Yox əgər kütlə sizi az da olsa düşündürürsə, bu kampaniya kimə lazımdı?
P.S...
