qərib idi, yazıq-yazıq ağlardı...
Səsini eşitdirməzdi kimsəyə.
Bir anam vardı
saçları qara günlərdə ağardı.
Şeiri sevərdi,
böyüyüb sevdiyi bir şeir yazammadım,
sevdiyi bir söhbətə tutunammadım.
O isə həmişə məni çox sevdi.
Zəif bir arvad idi,
ayaq üstə güclə durardı,
daim başıyaylıqlı bir qadın.
Onu öldürdün.
onu öldürməyə çatdı gücün
Onu öldürməyə nə vardı?
bacarırdın yaşadaydın.
Yenə deyim, daim başıyaylıqlı bir qadın.
Həyat,
həyat səni bağışlamayacam,
yarpaqlarını yolacam budaqlarından
daşlarını qopardacam dorpağından
Sularının düzənini pozacam, düzənini...
elə hey ah vay edəcəm,
narazı bir insan artacaq sinəndə.
Bəli, mən də...
Bir anam vardı
indi o da yoxdu.
